Koniec czerwca, lato. Sezon na noce, kiedy nie pozwalam Ci spać, kiedy kochamy się bez przerwy i w każdym miejscu, o którym pomyślę, do którego mnie zaprowadzisz. Nie pracuję już, więc muszę czymś zająć głowę. Spaceruję po targach, szukam starych drewnianych gablotek. Będę kolekcjonować włosy, mocować je szpilkami, jak robiło się to z motylami w dzieciństwie. Będę kolekcjonerką dziewczęcych włosów. Muszę się czymś zająć. Czymś poważnym, jak to. Gonitwa myśli. Głowa zajęła się ogniem. Wymyśliłam baśń o śmierci, która pachnie tak słodko i mdło, jak nasz pokój w czerwcowe noce. To bardzo piękna i ważna baśń. Niedługo ją opowiem. Jeszcze szukam miejsca, ale wierzę, że się znajdzie. Jasna, surowa przestrzeń, która będzie stanowiła kontrast dla tego, co wciąż ciepłe i czułe, choć od dawna martwe i nieruchome. Tak, to będzie bardzo piękna i ważna baśń. Już niedługo. Zaczęłam rozrysowywać kadry. Jeszcze nie wiem, czy przygotowując rośliny, skupiać się na takich, które pną się do góry, czy może rozrastają i płożą po ziemi. Rzeka, która wylała. I tyle w niej zieloności, ciężkiego mułu. Jak uważasz, Drogi? Z czym kojarzy Ci się śmierć jak ta, którą w kółko rysuję? Odkąd znów pijemy za dużo alkoholu ręce drżą znacznie mniej. Dobrze się rysuje, dotyka Ciebie, układa włosy. Powiedziałeś, że księżyc będzie dziś znacznie większy, niż normalnie. Pomyślałam, że moglibyśmy znowu poszukać otwartych miejsc, do których tylko ja nie boję się wkładać ręki, żeby zrobić zdjęcie. Czego się boisz, Braciszku? Ja boję się wielu rzeczy, ale nie tamtych miejsc, do których sięga się po kryjomu i tylko nocą. Dlaczego zawsze wtedy odchodzisz daleko na bok? Ze mną nic Ci przecież nie grozi, ja dawno już rozmawiałam z tym, czego boisz się słuchać. Powietrze jest takie ciężkie. Kiedyś powiedzą, że zgromadziłam najpiękniejszą kolekcję włosów. Pytałeś, co chciałabym, żeby napisali o mnie na grobie: Kolekcjonerka Rzeczy, Których Dotknęła Śmierć. Nie chcę, żeby pisali: Kamila. Już od dawna nic mnie z nią nie łączy. Nawet nie wiem, gdzie teraz jest.
↧